Ono što se ne napiše, izgubljeno je. Ono što je loše napisano, kao da nije napisano. (Ugo Ojeti)
Fredrik Bakman je naširoko poznat i uspješan autor romana „Čovek po imenu Uve“ i „Moja baka vam se izvinjava“. Šveđanin je, ali bi se to teško moglo primjetiti s obzirom na njegov savršen izgovor engleskog jezika.
Sastao se sa grupom fanova u Skokiju, Ilinois, a mnogi od njih su putovali kroz užasne oluje satima kako bi imali priliku da sa njim popričaju i dobiju autogram. Bakman ih nije razočarao.
“Čovek po imenu Uve” nije simpatičan lik, uostalom, nije ga ni briga šta ljudi misle o njemu. Pa ipak, naveo je svijet da se smije i plače istovremeno.
Roman Fredrika Bakmana “Čovek po imenu Uve” trenutno je na samom vrhu liste najtraženijih naslova “Lagune”. Priznaćete, nije loše za priču jednog matorca koji se za čitalačku publiku takmiči sa raznoraznim napumpanim bestselerima, ispovjestima estradnih spisateljica, klasicima, kuharima, epskim spektaklima… Kod “Čoveka po imenu Uve” nema ničeg spektakularnog.
Uve je onaj narogušeni matorac iz komšiluka kojeg zaobilazite da ne bi krenuo da vam drvi o tome šta je ispravno, a šta nije, i kako se neke stvari rade. Lik čije samo prisustvo čini da vam bude neprijatno. I lik koji će pokrenuti sve vaše emocije, natjerati vas da preispitate i svoje najčvršće stavove, ubjediti vas da date šansu svijetu da pokaže da nije tako loše mjesto za život. Naravno, uz malu pomoć jedne navalentne trudne strankinje (koja nije baš potpuni idiot, primjetiće Uve), njenog muža nesposobnjakovića i njhove dve ćerke (kako ih Uve opisuje, “male hodajuće govorne mane”), bivšeg prijatelja s Alchajmerom, gojaznog komšije, bubuljičavog tinejdžera, jedne odrpane mačke (koja je bila takva kad je došla kod Uvea i nije on kriv za njeno trenutno stanje) i Uveove jedine ljubavi Sonje, koja i nakon smrti daje smisao njegovom životu.
Znate one knjige zbog kojih ne možete da se suzdržite i prsnete u smijeh usred autobusa, bez obzira na to što vas ljudi čudno gledaju, a onda vas u sljedećem momentu tako dirnu da pola noći ne možete da zaspite jer razmišljate o velikim i (samo naizgled) malim životnim pitanjima? E, takva je knjiga “Čovek zvani Uve”.
Ne treba čitati da bismo zaboravili sebe i svoj svakodnevni život, nego naprotiv, da bismo ga svjesnije ponovo uzeli u čvrste ruke. (Herman Hese)
Ne zaboravite i ovo djelo potražiti u Gradskoj biblioteci Ilijaš.
