Na današnji dan 2003. godine, preminuo je Zaim Muzaferija, bosanskohercegovački filmski, televizijski i pozorišni glumac. Radio je i kao profesor njemačkog i francuskog jezika.
Nakon Drugog svjetskog rata počeo se amaterski baviti glumom, a prvu profesionalnu ulogu ostvario je 1961. godine u filmu Veljka Bulajića “Uzavreli grad”. Za tu ulogu nagrađen je na Filmskom festivalu u Puli specijalnom nagradom. Također u Puli, 1990. godine, dobio je Zlatnu arenu za ulogu u filmu “Stanica običnih vozova” Nenada Dizdarevića.
Kao epizodist i tumač karakternih uloga Zaim je igrao u više od 100 filmskih i televizijskih projekata. Na Festivalu glumačkih ostvarenja u Nišu, 1968. godine, nagrađen je za uloge u filmovima “Praznik” (1967.) Đorđa Kadijevića i “Mali vojnici” (1967.) Bahrudina Bate Čengića. S Batom Čengićem je sarađivao i u TV drami “Jagoš i Uglješa”, te filmovima “Slike iz života udarnika” (1972.), “Pismo-glava” (1983.) i “Gluvi barut” (1990).
Pisao poeme o ratu
Posebno zanimljive glumačke kreacije Muzaferija je ostvario u pozorišnim predstavama na profesionalnim scenama širom Bosne i Hercegovine, kao što su one u tri “Hasanaginice”, Alije Isakovića, Mustafe Nadarevića i Nijaza Alispahića, zatim u “Dervišu i smrti” Meše Selimovića – u režiji Nijaza Alispahića, te u “Hamdibegu” Harisa Silajdžića i “Šehidu” Zilhada Ključanina.
Nastupajući u pozorišnoj predstavi svog sina Jesenka Muzaferije “1001 bošnjački dan”, obilježio je 60 godina umjetničkog rada.
Osim glumom, Muzaferija se bavio i pisanjem poezije. Tokom agresije na Bosnu i Hercegovinu (1992. – 1995.) pisao je dnevnik i poeme o ratu koje je recitirao širom svijeta, u Londonu, Milanu, Amsterdamu, Nirnbergu…
