Sjećanje / Dan kad se rodio veliki Ibrišimović: Bosna je ćilimom zastrta

Sinoć je u Žepču obijena knjižara iz koje je ukradena jedna moja knjiga. Sumnja je pala na oba čitaoca. Istraga je u toku…”
Nedžad Ibrišimović, “Slovo (o) čitaocu” – avgusta, 1990

Istaknuti bosanskohercegovački književnik i skulptor Nedžad Ibrišimović rođen je na današnji dan 1940. godine u Sarajevu.

U historiju bogate pisane književnosti BiH upisao se kao neprikosnoveni majstor pripovijedanja, romanopisac, ali i pjesnik čiji su stihovi o Bosni gotovo njena poetska himna.

U trećoj godini je ostao bez oca i s majkom odlazi u Žepče gdje završava osnovnu školu. Nakon jednogodišnjeg pohađanja tehničke škole u Zenici, 1957. godine prelazi u Sarajevo i pohađa srednju školu za primjenjene umjetnosti, odsjek vajarstvo i završava je 1961.

Nakon godinu dana nastavničkog rada u Žepču, upisuje studij filozofije u Sarajevu i diplomira 1977. godine. Bio je urednik u listovima Naši dani i Oslobođenje, jedno vrijeme bio je nastavnik u Goraždu, ali je uglavnom bio profesionalni književnik.

U toku agresije na BiH direktno se uključio u odbranu zemlje. Bio je član Udruženja likovnih umjetnika BiH od 1982; od 1982. do 2000. imao deset samostalnih izložbi. Bio je predsjednik Društva pisaca Bosne i Hercegovine, od 1993. do 2001, a od 1995. do 1998. glavni i odgovorni urednik časopisa za književnost Život. Prevođen je na češki, turski, albanski, engleski, francuski, španski, njemački i italijanski.

Mnoga svoja djela krunisao je laskavim nagradama, a jedna od njih je i Šestoaprilska nagrada grada Sarajeva koju je Ibrišimović dobio 1969. godine za roman ‘Ugursuz’. 

Treba svakako spomenuti i Ibrišimovićevo remek djelo “Vječnik” (2005), za koje ga je Društvo pisaca BiH kandidiralo za Nobelovu nagradu. Radi se o romanu koji je oborio sve rekorde u izdavačkoj kući Svjetlost iz Sarajeva, uključujući i Selimovićev ‘Derviš i smrt’. U januaru 2009. godine u izdanji IKD ‘Šahinpašić’ objavljeno je osmo izdanje ‘Vječnika’, a ukupan tiraž svih izdanja je 12.000 primjeraka.  

Preminuo je u Sarajevu 15. septembra 2011. godine u 71. godini života, a sahranjen je u haremu Ferhadija džamije.

Nagrada i djela 

Nagrade

– za roman Ugursuz dobio je Šestoaprilsku nagradu grada Sarajeva 1969. godine,
– za televizijsku adaptaciju Ugursuza prvu nagradu za dramski tekst na Bledskom festivalu 1970. godine,
– za roman Karabeg godišnju nagradu Izdavačkog preduzeća “Svjetlost” 1971. godine,
– za roman Braća i veziri godišnju nagradu Izdavačkog preduzeća “Veselin Masleša” 1989.
– za knjigu Knjiga Adema Kahrimana, dodijeljena mu je nagrada Društva pisaca BiH 1992.
– za Izabrana djela I – X, dobio je nagradu Skender Kulenović, 2004.
– za roman “Vječnik” dobio je nagradu Bošnjačke zajednice “Preporod”, 2005.
– za roman “Vječnik” Udruženje izdavača i knjižara BiH dodijelilo mu je godišnju nagradu 2005.
– za roman “Vječnik” dodijeljena mu je nagrada Hasan Kaimija, 2006.

Ibrišimovićeva djela

Kuća zatvorenih vrata, 1964.
Najbolji časovničar na svijetu (radio-drama), 1967.
Pisac i njegova kreatura (radio-drama), 1968.
Zlatni most (radio-drama), 1968.
Ugursuz, 1968.
Zla krev, Odeon, Praha, 1976;
3. izd. V. Masleša, Sarajevo, 1982;
OGURSEZI. Perkhteu Musa Ramadani. Prishtine, Rilindija, 1988;
Ugursuz, Svjetlost, Sarajevo, 1984/1985;
Ugursuz, Svjetlost, Sarajevo, 1991;
Ugursuz, Preporod, Sarajevo, 1996;
Ugursuz, Svjetlost, Sarajevo, 1997;
Ugursuz, Publishing, Sarajevo, 1999;
Karabeg, 1971.
Priče, 1972.
Glas koji je pukao o Egidiju (radio-drama), 1974.
Izvor (radio-drama), 1977.
Živo i mrtvo, 1978.
Zmaj od Bosne, 1980.
Car si ove hevte, 1980.
Šamili tubakovi, 1984.
Nakaza i vila, 1986.
Drame, 1988.
Kuća bez vrata i druge priče, 1989.
Braća i veziri, 1989.
Dva dana u Al-Akru, 1991.
Knjiga Adema Kahrimana, 1992.
Zambaci moje duše, 1993.
Izabrana djela I – X.
Vječnik, 2005.